lista

wpadłem dziś na pomysł ruszenia do centrum Warszawy, żeby zakupić sobie płaszcz. Tzn mam już jeden przepiękny z Paryża, acz jest on jesienno -wiosenny a mnie chodzi o zimowy wełniany. Poddałem się po 3 godzinach, gdyż znalazłem tylko jeden który mi się podobał, niestety zbyt mały ( tak, to dziwnie brzmi jeśli chodzi o mnie i moją posturę, ale jak widać zdarza się). Zaobserwowałem natomiast pewne fakty.

1. Ludzie są obrażeni. Nie na mnie oczywiście, ale generalnie. Człowiek właściwie ma wyrzuty sumienia, bo ma wrażenie, że zepsuł humor spieszą cym zakupić różnego rodzaju niezbędne drobiazgi na wyprzedażach, przynajmniej ich wzrok jest bardzo wymowny.

2 Jedzenie z fastfoodów, które uwielbiałem latami, straciło smak. Jest papierem. Jem je bo szybko, tanio i dużo. Ale zadowolenia z jedzenia tych bułek nie mam już żadnego

3. Sklepy z ubraniami od najsławniejszych światowych projektantów należy omijać szerokim łukiem. Właśnie tam były najdroższe i jednoczesnie najbrzydsze płaszcze w całym centrum. Reszta ubrań jest kompletnie pozbawiona wyrazu, nawet wykrojona z najbardziej szlachetnych tkanin. Zaczynam podejrzewać, że projektanci w bezczelny sposób bazują na głupocie i bezguściu bogatych.

4. Pomimo ogromu gejów w naszej stolicy stwierdzam spokojnie, że NIKT mi się nie podoba. ( ale ja się sobie też nie podobam, więc to nie narcystyczne nastawienie). Szkoda. Albo wszyscy zbrzydli, albo mam silną depresję, albo jednak miłość jest potwornie silna i nie odchodzi nawet po póltora roku.

5. Oświetlone wesołe sklepy z drogimi rzeczami nieodzownie wzbudzają we mnie odruch lekkiej paniki, duszności i chęci ucieczki - nawet po 10 latach, każdy mały nawet symbol związku z A jest dla mnie traumą.

6 Warszawa wciąż ma dla mnie posmak związany z D'artagnanem, a raczej z tęsknotą za obecnością w określonych miejscach, a nawet w nieokreślonych ale kojarzących mi się z nim.

7 W nowych włosach czuję się świetnie i jednocześnie nie lubię na siebie patrzeć - i nie rozumiem tego.